Super Frank Lampard departs Chelsea as Thomas Tuchel arrives

Chelsea Football Club over the last few years have had a nasty habit of sacking managers at a whim, but their latest sacking of fans favourite and club legend Frank Lampard seems very harsh.

By Tommie Collins

Chelsea Football Club over the last few years have had a nasty habit of sacking managers at a whim, but their latest sacking of fans favourite and club legend Frank Lampard seems very harsh.

This is especially the case when fans of other clubs leave you messages such as “madness”, “brutal” and “out of order”, it’s at this point you realise that the club make such decisions without even thinking about fan opinion – the ruthless truth being that football is now sadly but a business.

Looking back in time, another excellent manager in the making, Eddie Mcreadie, left the club in 1977 and fans were also seething back then, and to be honest the club didn’t recover until the arrival of probably our best manager (not the most successful) John Neal in May 1981.

Things didn’t start well for Neal. We nearly got relegated to the then Third Division until a Clive Walker goal at Bolton Wanderers gave us a 1-0 win to save us the heartache. Then to his credit, then Chairman Ken Bates backed Neal in the summer of ‘83 with some superb signings bringing in Pat Nevin, Joe McLaughlin and Nigel Spackman, all relative unknowns at the time, whilst also adding Welsh Goalkeeper Eddie Niedzwiecki and Kerry Dixon.

Neal had an eye for talent and the 1983/84 season was the beginning of our revival and, for some of a certain age, probably our best season ever culminating in gaining promotion to the 1st Division. Sadly Neal had to step aside in the summer of 1985 due to illness and again the club took a long time to recover – oh what might have been.

The arrival of Glenn Hoddle revitalised the club but he left to take the England job in 1996 – since then our managers have rarely lasted more than a few seasons, with Ranieri nearly completing four.

Chelsea fans thought they got the real deal when 18 months ago we appointed Frank Lampard. Enough was enough of the managerial merry go round, and this was the appointment where we could settle down and surely give a club legend, who had been learning his trade at Derby County, that word which does not resonate in a Chelsea boardroom – time.

I’d really like to get into that boardroom and find out what they really want from a manager say season by season. There’s the League Cup, FA Cup, possibly a European trophy and the Premier League, whilst not forgetting the all-important Top 4. There’s not much to go around is there!

Some fans want to win trophies, with some thinking this is a must or they’ll desert the club, whilst some want to see entertaining football. Others want runs in the European competitions, whilst some are content just to support the club whatever they achieve.

Therefore in his first season in charge, Frank Lampard achieves a top 4 finish and an FA Cup final without being able to sign players, he then gets handed a lot of money, splashes the cash and come December we’re top of the Premier League and still in Europe.

A month later we’re ninth, some of his big money singings have been poor to say the least but we’re still in Europe and the FA Cup with a manager who’s still learning the job, so what exactly do the board want?

Whilst manager of Derby County, he took Mason Mount and Fikayo Tomori on loan and in his first season at Chelsea had to play youngsters due to the transfer ban imposed on the club. This is what the fans wanted to see, academy players coming through the system and thriving; Tammy Abraham, Mason Mount, Reece James and Callum Hudson–Odoi.

Things haven’t since turned out well for Fikayo Tomori after such a promising start. He recently joined AC Milan on loan but Mason Mount has excelled under Lampard and was handed the captaincy on Sunday against Luton Town in the FA Cup. Maybe Lampard was being sentimental in giving Mount the armband, maybe he knew his time was up.

Personally I want someone who identifies with the club, Jose Mourinho did the first time and Antonio Conte did briefly. Fans disliked Rafa Benitez because of his Liverpool links and things he’d said, Maurizio Sarri was just Sarri, no charisma no interest in gaining a rapport with the fans. However, Frank was our man.

Who can forget how he celebrated at Tottenham. Jurgen Klopp has entrenched and endeared himself with the Liverpool way. Ole Gunnar Solskjaer is a Manchester United legend and currently the club seem happy with him. Mikel Arteta was toast before Christmas but has since turned things around to a degree, whilst Pep Guardiola is still comfortable at the Etihad despite failing to win the UEFA Champions League.

Now confirmed as our new manager is former Mainz, Borussia Dortmund and PSG coach Thomas Tuchel who according to some reports won’t take orders from above and is a control freak – that augurs well for the future, although I wish him all the best.

Fans are fickle and no manager, player, boardroom member is bigger than the club so fans will move on. At the end of the day there’ll be a split – some will not accept Tuchel due to their loyalty to Lampard, whilst others won’t accept him as he possibly won’t buy into the club. Some won’t care as long as he wins those coveted trophies – but what if he doesn’t?

It’s just a shame that currently fans aren’t allowed in the ground as things could be hostile towards our beloved board members.

I wish the board would be open and honest with us the fans, being clear as to the bare minimum he has to achieve. I wonder if, say, in another 18-months, we still haven’t lifted the Premier League or Champions League, which Tuchel has failed to do thus far – what fate then awaits him?

I think we all know by now.

Advertisement

Barn y ffan: Atgofion o gemau yn erbyn cyfandiroedd America

Gyda Chymru yn paratoi i wynebu Panama mewn gem gyfeillgar, dyma ni’n edrych yn ôl ar gemau’r gorffennol, a’r atgofion ddaw gyda nhw.

Gan Tommie Collins

Mae’r gêm gartref yn erbyn Panama wedi dal fy sylw i. Mae’n anarferol i ni wynebu timau tu allan o Ewrop, a hyd rŵan rydan wedi wynebu timau CONMEBOL, conffederasiwn pêl droed De America, dim ond pum gwaith a CONCACAF, conffederasiwn pêl droed Gogledd, Canolbarth America a’r Caribî, chwe gwaith.

Rydan wedi wynebu cymdogion Panama, sef Costa Rica dwywaith o’r blaen ac meddai cyn ymosodwr Cymru, Malcolm Allen, wrth Football Foyer bydd yn brofiad da i’r tîm hyfforddi a’r chwaraewyr.

“Roeddwn yn eilydd yn 1990 pan wnaethon gwrdd â Chosta Rica ar Barc Ninian, buddugoliaeth o 1-0  gyda Dean Saunders yn rhwydo. Roedd yn brofiad i wylio chwaraewyr â steil gwahanol, roedden yn chwarae’r gêm yn araf a thechneg dda ganddyn. Doedd neb yn gwybod llawer amdanyn, ond dipyn wedyn glaniodd Paulo Wanchope yn Uwchgynghrair Lloegr. Bydd yn dda i weld system a steil gwahanol a bydd yn dda i Chris Coleman cael gwrthwynebwyr sydd wedi mynd drwodd i Gwpan y Byd Rwsia a cheisio cael hyder pawb y nôl ar ôl  siom mis diwethaf. Mi wnes hefyd chwarae yn erbyn Canada, dwi ddeall mai’r un gêm ydy, ond coeliwch fi, oedd gan Ganada dull gwahanol o chwarae hefyd.

“Yn sicr y gêm hon ydy’r cyfle i roi gemau llawn gyntaf i Ethan Ampadu, David Brooks a’r dewin Ben Woodburn, buasai’n wirion i beidio defnyddio’r ddwy gêm nesa i arbrofi.”

Brasil

Ond i gefnogwr o fy’n oes i, Brasil oedd tîm y dydd, ac rwy’n cofio gwylio ffeinal Cwpan y Byd 1970, Brasil yn erbyn Eidal a gwirioni a phêl droed.

Felly pan drefnodd Cymru gêm yn erbyn y sêr o Dde America yn 1983 roedd rhaid i fi fynd. Ar yr adeg, oedd y daith i lawr i Gaerdydd yn antur yn ei hun. Roedden dal yn gorfod mynd drwy Lanidloes, lle’r oedd fel yr arfer seibiant bach yn y tŷ tafarn, ac roedden yn gorfod y ffordd hir mynd drwy Ferthyr oherwydd oedd y ffordd ddeuol sy’n bodoli rŵan heb ei hadeiladu. Gwnaethom dorri lawr ger Merthyr ac rwy’n cofio ni’n rhoi selotep du rownd y ‘tophose’ i gael y car nôl ar y ffordd.

Roedd yn wych i gael gweld sêr Brasil yn fyw, rwy’n cofio bod yn yr ‘Enclosure ‘ gyda fy wyneb ar y ffens i gael gweld drwodd. Roedd yn dipyn o gêm gyda Brian Flynn yn rhoi ni ar y blaen ar ôl pum munud ond ar ôl awr sgoriodd Paulo Isidoro i unioni’r sgôr.

Mi welais Gymru yn curo Brasil ar Barc yr Arfau yn 1991, gyda Dean Saunders yn sgorio’r gôl fuddugol. Ond siom oedd y drydedd waith, colli 0-3 yng Nghaerdydd cyn teithio i White Hart Lane yn 2005 i weld ni’n colli 2-0.

Mi chwaraeon Brasil yn Brasilia yn 1997, ac yn anffodus wnes ddim mentro, ond dwi’n cofio clywed hanes rhyw gefnogwr o Gymru yn mynd ac eistedd wrth ryw foi drwy’r ffleit. Ar ôl glanio mi ddywedodd rhywun wrtho mai ond y dyn i hun ar y pryd, sef Rivaldo, oedd ei bartner am y ffleit hir.

Y Cae Ras

Roedd y Cae Ras hefyd yn cael dipyn o ddefnydd gan y tîm cenedlaethol yn ei ddydd ac yn 1986 roedd Uruguay yn chwarae yno, rwy’n cofio ddim am y gêm gyfartal 0-0.

Mi welais ni’n chwarae Paraguay yn Stadiwm y Mileniwm yn 2006, dim llawer o gêm, ond mi fethais y gêm gyfartal yn erbyn Ariannin yn yr un stadiwm yn 2002, roeddwn wedi trefnu trip i Ffrainc â’r wraig i wylio Ffrainc – Rwmania. Nid oeddwn yn hapus pan drefnwyd y gêm hon, roedd unigolyn o Gymdeithas Pêl droed Cymru wedi gaddo na fydd Cymru â gêm. Roeddwn yn falch mai gem gyfartal 1-1 oedd y canlyniad.

Yn amlwg siom arall o fy ngyrfa’n gwylio Cymru, oedd peidio mynd i gwpan Kirin yn Japan yn Fehefin 1992, lle wnaethom gwrdd â’r Ariannin a cholli 0-1.  Roedden wedi trefnu i fynd i Rwmania yn fis Mai, felly oedd Japan allan o’r cwestiwn.

Sôn am anarferol, chwaraeodd Cymru dwy gêm gyfeillgar yn fis Fai 2006, oedd y gyntaf yn Bilbao yn erbyn Gwlad y Basg – gêm gyfeillgar gyntaf Ryan Giggs oddi gartref, tra roedd yr ail yn ddinas Graz, Awstria, yn erbyn Trinidad & Tobago. Roedd y gwrthwynebwyr yn yr un grŵp a Lloegr felly roedd dipyn o ddiddordeb yn y wasg Saesneg a Chymreig. Gêm gyntaf Gareth Bale oedd hwn, y chwaraewr ifancaidd i gynrychioli Cymru ar yr adeg.

America a’r noeth wibiwr

Teithiodd Cymru i America ar ddiwedd tymor 2003, roedd hon yn un o’r tripiau roedd rhaid mynd, dyma beth mae cefnogi pêl droed yn gynnig, cael teithio i lefydd anghyfarwydd, roedd y gêm yn San Jose, a cholli 2-0 wnaethom ni gyda Mathew Jones yn cael ei anfon o’r cae, ond roedd cefnogwyr Cymru wrth eu boddau yn cael y profiad o ymweld ag San Francisco, y fan hon oedd y lle i aros a gweld y bont enwog y Golden Gate a rhai’n ymweld ag Ynys Alcatraz. Mae dau beth yn sefyll allan am y daith hon, roedd noeth wibiwr (streaker) ar y cae yn ystod y gêm, cefnogwr Cymru a hyd heddiw mae dal yn gwylio Cymru. Mi wnes seiclo dros y Golden Gate, ond ar ôl dod adref wnes ddileu’r lluniau mewn camgymeriad. Atgofion wedi diflannu, am byth – am dwpsyn!

Mi chwaraeodd Cymru eto yn America yn 2012 yn erbyn Mecsico yn Efrog newydd, un o gemau cynnar y rheolwr presennol Chris Coleman, colli 2-0. Ond wnes i’m mentro, oedd fy nghlwb Chelsea yn ffeinal Pencampwyr Ewrop.

Am gywilydd arna i yn rhoi fy nghlwb, cyn fy ngwlad.

%d bloggers like this: